Ülke yanıyor.
Haftalardır.
Aylardır.
Yıllardır.
İçimiz, dışımız yangın yeri.
Hem yanıyoruz.
Hem de umursamıyoruz sanki.
Asıl acıtan bu umursamazlık.
Kanıksamışlık.
Alışılmışlık.
Yakıcı.
Yıkıcı olan bu.
Söylemeye dilim varmıyor ama;
Beyin ölümü gerçekleşmiş.
Entübe edilmiş.
Umut kesilmiş gibiyiz.
Sözleri bitmiş, duyguları ölmüşçesine bakıyoruz hayata.
Kabul edilemez, etmememiz gereken bu bakış açısı, bu teslimiyetçi mantık olmalı ülke olarak.
Topraklarımızın üstü yanıyor.
Altı delik, deşik.
Börtü, böcek, doğal yaşam bırakmıyoruz yıllardır zaten de.
Artık gencecik çocuklarımızı, yurtsever insanlarımızı kurban veriyoruz göz göre göre.
Yolda.
Sokakta.
Trafikte.
Yangında.
Görevde.
Hatta tatilde.
Televizyonları açmaya korkuyoruz.
Gazetelere uzaktan bile bakamıyoruz ki;
Bir kötü haber daha duymayalım, görmeyelim, okumayalım.
Ama başımıza gelmelerine engel olamıyoruz.
Sorumsuzuz!.
Sormuyoruz!.
Muhasebe yapmıyoruz.
Yapanlara da kızıyoruz üstelik.
Birileri “başımız kumda yaşamaya başladık” deseler kızacak durumda bile değilim, değiliz artık.
Kendimize gelmenin zamanı geldi geçiyor.
Neyi yapamıyoruz?.
Neden yapamıyoruz?.
Neler yapmalıyız?.
Nasıl yapmalıyız?.
Nereden başlamalıyız?.
Kendimize gelerek, gözlerimizi açarak, kolları sıvayıp, aklımızı kullanmaya başlayarak olabilir mi mesela.
Her gün yeni bir başlangıç değilmidir?.
O, bu, şu demeden.
Daha fazla beklemeden.
Yarınlara ötelemeden.
İnatlaşmadan.
Bu ülkede yaşamanın sorumluluğunu hissederek, bilerek.
Hemen şimdi.
Hep beraber.
**
Sevdiğim Laflar:
YAĞMUR YAĞARKEN "BEN ISLANMAM" DİYEMEZSENİZ.
ARŞİV YAZILAR
